Asıl değerler, değer görmez olmuş.
Cahiller alim, cüceler deve, yalancılar güvenilir olmuş.
Dünyanın çivisi çıkmış vesselam.
Korkuyorum işte bundan...
Övüneceği hiçbir mental ya da duygusal başarısı olmayıp, sahip olduğu markalarla, taklidi olduğu insan kılıklarıyla övünenlerden olmaktan korkuyorum.
Az bilip, çok bilmişlik yapmaktan korkuyorum.
Hiçbir vasfım olmadığı halde, bir meziyet sahibiymişim şöhret olmaktan korkuyorum.
Şiirsiz, edebiyatsız bir geleceğin içinde, sanatsız kalmaktan korkuyorum.
Akşam sapasağlam yatıp, yarın ne amaca hizmet ettiği bilinmeyen, kardeşi kardeşe kırdıran bir öfkenin kurbanı olmaktan korkuyorum.
Bir yerlerde insanlar açlıktan susuzluktan kıvranırken, ben yediklerimle övünmekten, aldığım kilolardan şikayet edip, hala deliler gibi yemekten korkuyorum.
İnsanları önce kendime muhtaç bırakıp, sonra yardım ediyor gibi yapmaktan korkuyorum.
Kendimi ahlak timsali sanıp, ahlaktan zerre nasip alamamaktan korkuyorum.
Saygıyı, sevgiyi, ailenin kutsiyetini tadamadan yaşayıp, kendimi yaşıyor sanmaktan korkuyorum.
Özümde güvenecek hiçbir kabiliyet geliştirmediğim halde, özgüven sahibi olmaktan korkuyorum.
Hülasa:
Bildiği bir halt yokken alim geçinen ahmaklardan, beyhude şöhretlerden, insan kılıklı canavarlardan, bedenini giydirip aklını üryan bırakanlardan, dost gibi yapıp düşman olanlardan, korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder